columnDiego

Anke. Smoesjes

Diego is de meest onprofessionele makelaar van New York. Al zal hij dat zelf nooit toegeven want Diego heeft altijd een smoesje.

Een week eerder hadden we hem ontmoet op Fifth Avenue in Sunset Park, Brooklyn. Hij was een kwartier te laat voor onze afspraak omdat ‘de bus maar niet doorreed’. Diego woont, zo vertelde hij later, op loopafstand.

Hij liet ons op die warme maandagochtend een charmant en zonnig tweekamerappartement zien met vanuit het keukenraam een fraai – zij het gedeeltelijk geblokkeerd – uitzicht op de skyline van Manhattan.

Wij waren om. Diego ging het voor ons regelen.

Nu is een huis huren in New York als niet-Amerikaan zonder (Amerikaans) contract of (Amerikaans) kredietverleden lastig. Zelfs als je kunt aantonen dat je in één jaar tijd het vereiste veertigvoudige (!) van de huurprijs verdient, durven de meeste huiseigenaren het niet aan. Vandaar dat eerdere makelaars die ons een huis lieten zien, ter plekke de eigenaar belden met de vraag of ze aan ons wilden verhuren. Meestal was het antwoord ‘nee’ of ‘alleen als ze twaalf maanden huur vooruit betalen’.

Diego vond bellen niet nodig. Hij wilde eerst een dossier maken voor de huisbaas zodat we goed beslagen ten ijs zouden komen. Oh, en of we Diego even de verplichte ‘good faith deposit’ van 500 dollar wilden betalen. Cash.

Voordat je ons meteen afschrijft, een borg betalen aan de makelaar is hier niet ongebruikelijk. Je geeft er mee aan dat je serieus geïnteresseerd bent en de makelaar niet voor niks het huis van de markt haalt. Wanneer de huisbaas je huurverzoek afwijst, krijg je het terug. Meestal binnen 48 uur. Bij ons duurde het ruim een week.

Diego had iedere dag een nieuw smoesje waarom hij ons geld niet had. Hij had de envelop aan de huisbaas gegeven (Diego had zijn eigen geld niet op zijn eigen kantoor willen laten liggen). De huisbaas belde niet terug. De huisbaas was plots de stad uit (noodgeval binnen de familie).

Vlak voor het weekend bood Diego aan ons alvast een gedeelte van het bedrag teruggeven. We konden samen gaan pinnen, zei hij. Hij had ‘vast nog wel wat’ op zijn eigen rekening staan.

Maandagmiddag belde hij. Excuses, excuses, we hadden 24 uur niks van hem gehoord omdat hij ‘zijn Blackberry in de wc had laten vallen’. Maar, goed nieuws, hij had onze 500 dollar. Of we hem om kwart over vier wilden ontmoeten in het metrostation op 4th Avenue en 9th Street in Brooklyn. Bij de ingangspoortjes.

Om half vijf was ie er. We lieten hem naar een cafeetje aan de overkant van het metrostation komen (we zijn goed maar niet gek). Diego hield zijn zonnebril op en speelde nonchalant met zijn Blackberry. Onze zorgvuldig uitgeprinte en samengevoegde documenten zagen er niet uit alsof ze ooit waren bekeken en de envelop met borg was opvallend lichter dan de week daarvoor. In plaats van de door ons gepinde twintigjes kregen we het bedrag in biljetten van honderd en vijftig dollar terug. Diego lachte, gaf ons een hand en wenste ons succes met de huizenjacht.

Of de huisbaas van het charmante tweekamerappartement in Sunset Park onze papieren ooit heeft gezien, betwijfel ik. Het huisje wordt weken later nog steeds te huur aangeboden. Ik vermoed eerder dat Diego wekelijks een nieuwe stumper uitkiest die zo goedgelovig is om hem 500 dollar borg te geven voor een huis dat hij nooit gaat krijgen. Al zal hij dat zelf natuurlijk nooit toegeven.

deze column verscheen op 23 juli 2014 in carrière van nrc.next

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

You may use these HTML tags and attributes: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <strike> <strong>