De hardste tienerband ter wereld – nrc.next

article1

Snoeiharde metal verwacht je niet bij twaalfjarigen Malcolm, Jarad en Alec spelen keiharde muziek, het liefst midden in New York op Times Square Ze willen de beste metalband ter wereld worden

Door 

De oefenruimte van Malcolm Brickhouse, Jarad Dawkins en Alec Atkins is niet makkelijk te vinden in het bijna voorstedelijke East Flatbush in Brooklyn, New York. Pas bij het naderen van de zijdeur van een van de generieke, vrijstaande eengezinswoningen zijn gedempte klanken van elektrische gitaren en drums te horen. Dat is fijn voor de buren. Wie de jongens van metalband Unlocking The Truth het afgelopen jaar op Times Square hoorde spelen weet dat hun muziek snoeihard is.

In de mintgroene kelder zitten de twaalfjarigen even later onrustig op de bank. Ze hebben zomervakantie, maar geven elke week na het oefenen interviews. Dit is al hun derde in evenveel dagen en dat is te merken.

Brickhouse speelt verveeld met het verband om zijn linkerarm – bezeerd na een val van een fitnessbal tijdens de buitenschoolse opvang – en verstopt meerdere keren de telefoons van zijn bandleden onder de bank. Het interview is een afleiding van veel belangrijkere dingen als muziek, gamen en skateboarden. Maar het is „de prijs die we betalen” voor de nieuw verworven status als internetsensatie, zegt Atkins.

Eind mei gingen video’s van de optredens van Unlocking the Truth op Times Square viraal. Talloze internationale media schreven over de jongens, van obscure metalblogs tot de Wall Street Journal.

Vooral door de korte internetdocumentaire van het magazine The Avant/Garde Diaries kreeg de band veel aandacht. Brickhouse en Dawkins vertellen in de documentaire over hoe ze op school worden gepest vanwege hun voorkeur voor heavy metal en de zwarte nagellak op hun vingers.

Dat pesten is twee maanden later minder geworden, vertelt Brickhouse. Maar niet omdat ze nu wél populair zijn bij hun leeftijdgenoten. „De mensen die ons pesten zijn op zomerkamp.”

Deathcore

Brickhouse, Dawkins en Atkins weten dat ze opvallen als jonge, zwarte tieners in een stad waar leeftijdgenoten vooral rap en pop luisteren. „Ik zou graag willen dat er meer bands als Unlocking The Truth waren in New York”, verzucht Dawkins. „Dan zouden wij niet zo op deze manier opvallen”. Hij zegt in karma te geloven voor diegenen die nu naar tegen ze doen. Hij voorspelt dat zij daar later spijt van krijgen. Dawkins kijkt nonchalant door zijn bril: „You get what I’m saying?” Voorlopig is die miskenning van leeftijdgenoten een rijke inspiratiebron voor hun nummers. Deze zomer komt hun vierde EP uit.

Brickhouse en Dawkins vormden in 2007 op vijf- en zesjarige leeftijd hun eerste band, Tears of Blood, nadat ze in aanraking kwamen met de rockmuziek bij Amerikaans showworstelen (WWE) en door mangavideo’s met muziek van bands als Linkin Park en Sum41. Dawkins drumde toen al. Brickhouse speelde niets, maar toen zijn moeder een uitlaatklep voor hem zocht, kwam ze met een elektrische gitaar van Toys ’R Us, vertelt hij.

Toen vorig jaar de zanger van Unlocking The Truth de band verliet, versterkte Atkins het overgebleven duo. Eerst als zanger, maar later als basgitarist toen dat naar eigen zeggen – zijn bandleden knikken instemmend – „niet werkte”.

De afgelopen jaren hebben de jongens de muziek van Linkin Park ingewisseld voor modernere en heftigere muziek als deathcore-band Chelsea Grin. En dat hoor je in nummers als ‘Monster’ en ‘Start the Game’. De poster van het legendarische Metallica-album Master of Puppets achter het drumstel in de kelder verraadt de voorliefde van de jongens voor de klassiekers.

De band brengt wekelijks zes uur door in deze ruimte, die speciaal voor hen is ingericht. Daarnaast spelen ze elk twee uur per dag individueel thuis op hun instrumenten. Dat is hard werken, maar de bandleden zijn het erover eens: ze „willen beroemd worden”. Natuurlijk doen ze het uit liefde voor de muziek en om mensen gelukkig te maken, benadrukt Brickhouse. „Maar mensen moeten ons dan wel kunnen vinden”, vervolgt Dawkins.

Faam is dichterbij dan het lijkt

De moeder van Brickhouse en manager van Unlocking the Truth, Annette Jackson, beaamt dat ze de jongens stimuleert om „de beste metalband ter wereld” te worden. „Ik wil niet dat Malcolm op zijn veertigste nog bij mij in de kelder woont. Hij moet iets nuttigs doen met zijn leven.”

Jackson regelt de pr en de ‘gigs’ van de jongens. Ze treden alleen op in het weekend als Jackson en de andere ouders niet werken. Het spelen mag tenslotte niet ten koste gaan van school. Jackson sloeg recentelijk nog een deal af voor een realityshow. „Ik ga de kinderen, en onszelf, toch niet blootstellen aan die krankzinnigheid?”

Waar staat Unlocking The Truth over vijf jaar? „Madison Square Garden”, zegt Brickhouse meteen. Dawkins is wat terughoudender, hij vindt dat de frontman nu al iets te veel aandacht heeft voor de meisjes.

Toch lijkt de weg naar faam dichterbij dan de lijst op de keldermuur met gewenste podia waar ze willen optreden doet vermoeden. Deze zomer ontvangen rockfestivals in New York de jongens van Unlocking The Truth als vip’s en poseren ze op hun website en Facebookpagina met hun idolen van bands als Motionless in White en Born in Osiris. Daarnaast spelen ze 25 augustus op het Afropunk Festival in Brooklyn en is een optreden in het klassieke Irving Plaza – waar ook de Ramones speelden – bijna rond.

Hebben de jongens van Unlocking The Truth nog een advies aan beginnende bands met dezelfde soort dromen? Dawkins: „Werk hard en laat je niet ontmoedigen door anderen”.