Dikke President Was Zegen Geweest Voor Obees Amerika

Mijn opiniestuk in NRC Handelsblad over Chris Christie en zijn gestaakte presidentscampagne.

Presidentskandidaat Chris Christie staakte woensdag zijn campagne. Dat is een verlies voor het Amerikaanse volk. Niet vanwege zijn Republikeinse gedachtengoed, directe regeerstijl of zijn (controversiële) staat van dienst als gouverneur van de staat New Jersey. Maar vanwege zijn omvang.

Omdat Christie obees is. Net als 78,6 miljoen volwassenen (35 procent van de volwassenen) en 12,7 miljoen kinderen tussen de twee en negentien jaar (17 procent) in de VS. Hoe obees Christie is, houdt hij voor zichzelf. Volgens schattingen woog de 1.80 meter lange gouverneur voor zijn maagbandoperatie in 2013 zo’n 181 kg. Daarna rond de 136 kilo. Ondanks een personal trainer.

Wat Christie nooit onder stoelen of banken steekt, is dat hij zijn hele leven al worstelt met zijn gewicht. Dat maakt deel uit van zijn politieke imago. Tijdens zijn campagne voor gouverneur in 2009 verspreidde zijn Democratische tegenstander een televisiereclame waarin Christie onflatteus – buik vooruit – een auto uitstapt terwijl gezegd wordt dat hij „zijn gewicht in de strijd” gooit. „Ik heb overgewicht. Nou en?”, reageerde hij zonder blikken of blozen op CNN. „Als je wilt zeggen dat ik dik ben, zeg het dan. Dan kunnen we weer verder.

Aan zijn teflonhuid bleven de beledigingen van rivalen, New Yorkse sensatiekranten en de grappen van komieken niet plakken. Christie draagt zijn vetrollen – na jaren van pesterijen – als medailles. Nauwelijks passend in zijn stoel bij The Late Show, toverde hij tijdens een bezoek in 2013 theatraal een donut uit zijn jasje en begon hij te eten. „Ik wist niet dat dit gesprek zolang zou duren”, grapte de politicus tegen een verbouwereerde David Letterman.

Als 45ste president had Christopher James Christie een nieuw gezicht kunnen geven aan de obesitasepidemie van Amerika. De afgelopen zestig jaar zetten presidenten zich in voor het welzijn van de ongezonde burger. Dat is faliekant mislukt, Amerika is onder hun toezicht alleen maar dikker en dikker geworden. Zelfs de goedbedoelde Let’s Move-campagne van First Lady Michelle Obama, die kinderen aan het bewegen moet krijgen, heeft na zes jaar de toename van obesitas nog altijd geen deuk toegebracht.

Zestig jaar lang konden de slimste – slanke – mensen op aarde de opmars van zwaarlijvigheid niet stoppen. Dikke Amerikanen worden echter nog steeds gezien als luie, niet-succesvolle slonzen zonder wilskracht. „Denk je dat ik dit alles heb kunnen bereiken zonder discipline?”, vroeg Christie vier jaar geleden op de bank bij Oprah Winfrey. „Ik vind het niet leuk om zwaarlijvig te zijn. Ik weet dat als ik het niet was, ik gezonder zou zijn en beter kon bewegen.” Maar hij kan niet stoppen met eten.

Zwaarlijvigheid kent in Amerika geen ras, leeftijd of sociale klasse. Zowel armen als rijken zijn dik, blank of gekleurd. Christie had een president voor alle Amerikanen kunnen zijn. Ook voor hen die door hun zwaarlijvigheid een fikse financiële last vormen voor het zorgstelsel. Christie had obese kinderen kunnen laten zien dat ook zij het hoogste ambt van het land kunnen bekleden. Dat hun omvang geen belemmering is voor succes. Misschien dat een beter nationaal zelfbeeld meer succes had gehad op het terugbrengen van obesitas dan een dunne dansende First Lady. Dat had de eerste dikke president in ruim honderd jaar bijna even historisch gemaakt als een vrouwelijke, joodse of latino.