Trek altijd een bh aan. Dat is standaard het advies dat ik nieuwe freelancers geef. Zelfs de mannen. De verleiding om de hele dag in pyjama achter je computer te zitten is groot als je geen directe collega’s hebt en je kantoor op enkele meters van je bed staat.

Net als de neiging om tot elf uur in bed te blijven liggen of het onnodig schoonmaken van keukenkastjes vlak voor een deadline.

Nu heb ik mezelf in mijn kleine acht jaar als freelance journalist regelmatig met m’n hoofd in een emmer sop op werkontwijkendgedrag kunnen betrappen, maar ik kleedde me iedere dag alsof ik naar kantoor ging – op een casual friday, dat wel, maar mét bh en níét in joggingbroek. Ik stond op, douchte, at wat yoghurt, zette koffie en ging aan de slag. Meestal nog voordat de gemiddelde redactie op gang was. Ik had, voor een freelancer, een bijzonder efficiënt werkschema.

Had. Want na bijna drie maanden in New York, zoek ik nog steeds naar iets van een ritme. Ook al trek ik braaf iedere ochtend een bh aan.

Nu komt dat gedeeltelijk doordat ik pas sinds twee weken een echt bureau heb. Hiervoor zat ik aan andermans eettafel in een tijdelijk appartement.

Mijn nieuwe, goedkope Ikea-tafel en dito bureaustoel zitten prima en ook mijn uitzicht – een stoep waar de hele dag buurtgenoten met zakken was voorbijlopen op weg naar de wasserette op de ene hoek, en waar de rust regelmatig wordt verstoord door de Poolse dronkaard op de andere hoek – is inspirerend genoeg.

Toch kom ik maar niet echt op gang.

Het is alsof mijn werkritme nog op Nederlandse tijd staat. Noem het een hele lange jetlag. Zodra de klok twaalf uur slaat en het dus zes uur ’s avonds is in Nederland, neemt mijn werklust spontaan af. Ik heb zelfs de neiging om achterover te leunen.

Onterecht, ik ben dan net begonnen, maar ik weet dat er de rest van de dag zo goed als geen mails meer uit Nederland komen. Geen nieuwe opdrachten en geen mensen die op mijn werk wachten.

Ik ben opeens deadlineloos. Tot twaalf uur ’s nachts wanneer het in Nederland weer ochtend is en werkgevers mijn stukken in hun mailbox verwachten. Maar dat moment is dan nog uren weg en New York heeft eindeloos veel afleiding waarmee die tijd gevuld kan worden.

Nu is het niet zo dat ik geen werk meer verzet. Ik ben zelfs best heel productief. Alleen vaak op vreemde tijden. En niet zelden zonder bh.

Of dat slecht is, weet ik niet. Ik heb er mijn opdrachtgevers nog niet over gehoord. Misschien weet ik nu pas hoe het is om echt te freelancen. Misschien zit ik over een weekje alsnog in m’n oude vertrouwde ritme.

Tot dan laat ik het los. Je woont maar één keer in New York. Efficiënt zijn kan altijd nog.

deze column verscheen op 20 augustus 2014 in carrière van nrc.next